Middelgrote firma in postelastieken

Of het wel goed ging, wilde mijn moeder weten. Eerst was het zo stil op mijn blog, daarna begon ik opeens te schrijven over het middenmanagement in de automatiseringsbranche van een middelgrote firma die postelastieken maakt. Ik stelde haar gerust. Niets aan de hand. Of juist alles aan de hand. Ik was alleen nog maar vrolijk. Niet dat ik vroeger zo’n somberaar was, maar nu danste ik over straat. Ik heb twee vrolijke oranje lampen opgehangen in mijn studio, een muziekje opgezet van Joan as Policewoman en drink koffie als een dolle. Vandaag schrijf ik de de eerste zin van een nieuw boek dat in het najaar verschijnt. Alle dagen lijken op elkaar, maar ze zijn ook allemaal leuk.

(Te gek spul, dat Prozac!)

Als alle dagen op elkaar lijken

Het was wat stil op mijn blog. En niet omdat ik op Hawaï zat. Zat ik maar op Hawaï. Dan zat ik daar met mijn vriend Edwin die me vanaf de andere kant van de wereld ansichtkaarten stuurt met ‘wish you were here’. Hij heeft beloofd een souvenir voor me mee te nemen. Een mousepad met een foto van een Hawaïaans strand. Of een sneeuwschudbol met een Hawaïaans hoelahoepmeisje erin. Maar vooralsnog zit ik gewoon hier in mijn kantoortje en verbaas me over hoe veel de dagen op elkaar lijken sinds ik niet meer op een redactie werk. In januari werkte ik aan het tijdschrift dat in april zou verschijnen, dacht ik al na over het leven in de maand mei en zag ik de vormgever druk in de weer met het nummer dat in maart verscheen. Op elke dag van het jaar wist ik welke dag van het jaar het was. Zoals ik ook wist welk seizoen het was. Nu lijkt het wel december, maar het kan ook februari zijn. Mijn verbazing over dat alle dagen opeens hetzelfde zijn als je schrijver bent deelde ik met een vriendelijke oude man. De vriendelijke oude man knikte begripvol. Niet dat hij schrijver was, maar hij was al een paar jaar met pensioen. ‘Dan lijken ook alle dagen op elkaar,’ zei hij monter. Daarna begon hij enthousiast te vertellen over het middenmanagement in de automatiseringsbranche van een middelgrote firma die postelastieken maakte. Nu alle dagen op elkaar lijken, zijn dat de details die ik onthoud. Dat is even wennen.

Geriausi knygos šalyje

Kiek laiko galima saugoti paslaptis? Iki IzzyLove

Manon Sikkel yra perkamiausias vaikų knygų rašytojas Nyderlanduose. Ji paskelbė keturias knygas iki šiol. Ji laimėjo tris svarbius literatūros prizais. Ji norėčiau turėti savo knygas, išverstas į Lithuanina. Taigi, jei esate Lithuanina leidėjas, prašome susisiekti su savo leidėjas – olandų žiniasklaida. Rašytojas žada jums dirbti savo žinias apie Lituanina kalba. Domina susitikimas šio garsaus olandų autorius? Ji Bolonijoje metu Bolonijos knygų mugėje, su jos leidėjo Thille Dop.

 

 

Hoe ik eeuwig jong blijf

‘Wat zie je er jong uit,’ zei de man die er zelf ook jong uit zag. Ik verklapte hem mijn leeftijd. ‘Ik weet dat ik dit hoor te zeggen,’ zei de man, ‘maar ik dacht echt dat je acht jaar jonger was dan ik!’ Hetzelfde compliment viel me zondagmiddag nog drie keer ten deel. En niet omdat ik mijn haar in twee vlechten had of aan het knikkeren was. Nu maakt het me persoonlijk niet uit hoe oud ik eruit zie, maar zodra je op een middag vier keer een compliment krijgt over opvallende jeugdigheid, ga ook ik twijfelen. Ik liep naar het toilet en keek in de spiegel. Nu zie ik zelf altijd een meisje van acht, maar dat kan aan mijn kinderlijke instelling liggen, of aan ingebeelde jongheid. Maar vooralsnog stond ik daar voor de spiegel van kunstenaarssociëit Arti et Amicitae en zag niets bijzonders. Binnen kwam ik mijn oude schoolvriend Robbert tegen. Het gekke was dat hij geen spat veranderd was sinds we samen op school zaten. Hij leek wel zestien. Hadden we hem gevonden, de ‘foutain of youth’? Het antwoord is ja. De meeste bezoekers waren namelijk ergens boven de tachtig. Tussen zo veel kwieke oude mensen lijkt iedereen jonger en zijn leeftijden moeilijk in te schatten. Wie jong wil lijken, moet zich alleen nog maar tussen de tachtig-plussers begeven. Het bewijs daarvoor staat deze maand in Psychologie Magazine – dat leuke blaadje waar ik werkte toen ik nog jong was.

Veertig pond minder Jennifer Hudson

‘Jennifer Hudson veertig pond afgevallen’. Het zinnetje verscheen gisteravond opeens bij CNN. Terwijl de camera’s van CNN op het plein in Caïro stonden gericht en een uitzinnige massa wachtte op de toespraak van Mubarak, was dat zinnetje daar, onder in beeld. Jennifer Hudson, ik had nog nooit van haar gehoord. Misschien was het een graatmager Egyptisch prinsesje dat die veertig pond helemaal niet kon missen en nu op het randje van de dood zweefde. Misschien was het de vrouw van Mubarak. Ik moest het weten. En dus zocht ik eerst naar de vrouw van Mubarak. Die bleek Suzanne te heten en al weken geleden met haar zoons en 97 koffers (!!) naar Londen te zijn gevlogen. De volgende stap was Jennifer Hudson in Google intypen. Die bleek helemaal geen graatmager prinsesje te zijn, maar een stevige prachtige jonge vrouw. Die veertig pond was ze kwijtgeraakt omdat ze binnenkort gaat trouwen. Daarvoor was ze speciaal naar de Oprah Winfrey Show gekomen, om dat te vertellen. Groot nieuws dus. En passant vertelde ze ook nog even over haar moeder, broer en zevenjarig neefje die twee jaar geleden in Chicago waren vermoord. De man van haar zus zat er inmiddels voor in de gevangenis en Jennifer vroeg zich bij alles af wat haar moeder ervan zou vinden.
Ik raakte zo verdiept in het leven van Jennifer Hudson (zingend/acterend), dat ik de toespraak van Mubarak miste. Een lachend zangeresje en een president met problemen. In mijn hoofd zijn die twee nu voortaan onlosmakelijk met elkaar verbonden. Met dank aan een of andere gekke berichtenintyper op de CNN-redactie die gedacht moet hebben: Jennifer Hudson veertig pond lichter? Dit is ‘breaking news’!

Stemmen was nog nooit zo makkelijk

http://www.kinderjury.nl/stemapp/stemapp.swf

Waar wil je over vijf jaar zijn?

Een vrouw met een camera wandelde rond op het feestje van de CPNB. Ze stelde iedereen dezelfde vraag: waar wil je zijn over vijf jaar. Ik dronk wijn met de directeur van ECI. Hij lachte hard en veel voor iemand die net in de krant had gelezen dat al zijn winkels waren gesloten. Het was niets om je zorgen over te maken verzekerde hij me. Waar hij wilde zijn over vijf jaar, vroeg de vrouw met de camera. De man van de ECI dacht even na, zette zijn glas neer, lachte in de camera en zei: ‘over vijf jaar wil ik bij Vers voor de pers zijn’. Ik boog diep voor zoveel diplomatie. ‘En jij?’ vroeg de vrouw met de camera. ‘Over vijf jaar wil ik paaldanseres zijn,’ zei ik. De vrouw schreef het keurig op, keek naar mijn naambordje en verdween. Leuke quote voor in Boekblad. Het blad dat door iedereen (ik herhaal: iedereen!!!) in het boekenvak wordt gelezen. Waarom zeg ik niet dat ik over vijf jaar de best verkopende jeugdboekenauteur van Nederland wil zijn? Of gewoon rijk en beroemd. Of desnoods directeur van de ECI. Waarom lezen alle boekverkopers in Nederland straks dat ik paaldanseres wil worden? Ik wil helemaal geen paaldanseres worden. Of in ieder geval niet pas over vijf jaar.