Of het wel goed ging, wilde mijn moeder weten. Eerst was het zo stil op mijn blog, daarna begon ik opeens te schrijven over het middenmanagement in de automatiseringsbranche van een middelgrote firma die postelastieken maakt. Ik stelde haar gerust. Niets aan de hand. Of juist alles aan de hand. Ik was alleen nog maar vrolijk. Niet dat ik vroeger zo’n somberaar was, maar nu danste ik over straat. Ik heb twee vrolijke oranje lampen opgehangen in mijn studio, een muziekje opgezet van Joan as Policewoman en drink koffie als een dolle. Vandaag schrijf ik de de eerste zin van een nieuw boek dat in het najaar verschijnt. Alle dagen lijken op elkaar, maar ze zijn ook allemaal leuk.
(Te gek spul, dat Prozac!)