Schrijvershuisje in het groen

Ik ben weer in mijn schrijvershuisje in het groen. In het schrijvershuisje word ik door (bijna) niets afgeleid. Ik kan er ook niet weg, want als ik wandel verdwaal ik. Als ik fiets, fiets ik in rondjes. Toen ik vandaag een tochtje wilde maken met de auto, die op de oprijlaan van het schrijvershuisje staat, heb ik maar drie uur gezocht naar de sleutel. Uiteindelijk belde ik mijn moeder. ‘Ja, de sleutel,’ sprak zij. ‘Die heb ik verstopt omdat anders inbrekers ‘m kunnen vinden en dan mijn auto kunnen stelen. ‘Ik ben geen inbreker,’ zei ik, ‘ik ben je dochter.’ Mijn moeder lachte. Dat had ze al door. Ze had namelijk mijn stem herkend. ‘Kijk maar even op zolder,’ zei ze. En dus liep ik naar zolder. Onder in de wasmand bleek de sleutel niet te liggen. ‘ Mijn moeder dacht na, ‘in de kast met servies, kijk daar even.’ Ik mopperde dat ik daar net voor had gestaan toen ze me naar zolder stuurde. Ook in de servieskast, onder in het antieken gemberpotje, lag de sleutel niet. ‘Ha,’ zei mijn moeder, ‘nu wordt het me helder.’ Ik liep vast naar de gang. De sleutel lag in de kelder. Na een tocht van een half uur langs alle dubbele bodems van geheime kastjes, meest linker laatjes van secretaires en het doorzoeken van zeven kisten gereedschap in de garage, hoorde ik mijn moeder grinniken. ‘Ik heb ‘m,’ riep ze blij. ‘De sleutel?’ vroeg ik. ‘Ja,’ zei ze, ‘hij ligt hier gewoon op tafel.’ Ik vond dat ze ‘m razend goed verstopt had. Je moest als inbreker van goede huize komen, eerst inbreken, dan even naar het buitenhuis bij Parijs rijden, terug, en dan de auto stelen. En daarom is dit zo’n goed schrijvershuisje. Je kunt er niet weg. Ook niet als je dat heel graag wilt.

De nieuwe boekhandel

Nog leuker dan je boeken in de etalage zien, is boeken in grote stapels naast de kassa van de Nieuwe Boekhandel in Amsterdam. En nog nog leuker is natuurlijk als zo’n stapel dan heel snel weg is…